詩の本の思潮社

ホーム編集部から > 現代フェーロー諸島詩集(原文および朗読)
編集部から

現代フェーロー諸島詩集(原文および朗読)

2013年02月27日

ヨウアネス・ニルセン(海保千暁訳)
(翻訳は「現代詩手帖」2013年3月号に掲載)

電話ボックス
TELEFONBOKSIN

Eg veit ikki, hvar eg fari, tá eg doyggi.
Men tey deyðu fara sminkaði avstað.
Tey fara avstað í bili
sum var kirkjugarðurin eitt stórt parkeringspláss undir jørð.
Eg havi líkbilsførarin og prest illtonktar fyri at kenna Deyðan.
Ongin gerningur er heldur púra tilvildarligur,
tú luktar altíð eitt sindur av tínum starvi.
Møguliga vita teir eisini, hvørja telefonboks Deyðin brúkar, tá seinastu boðini verða givin.

Vindurin fer avstað við teimum deyðu;
Stór syrgilig skýggj reka yvir jørðini.
Tey hampiligu, ið bóru jarðarinnar merki á húðini og áttu havið í sínum æðrum,
skoða fyri allar seinastu ferð jørðina.
Tey, ið eftir eru, rotna spakuliga í sínum gravum.

Hvar eg sjálvur fari,
veit eg ikki.
Men eg óttist møguleikan at skula vakna upp niðri í kistumyrkrinum,
ikki at kunna ringja til nakran
og enn minni fáa hjálp úr grannakistuni.
Eg vil hava læknan at taka hjartað og alt innan úr mær.
Kanska eitt úrval av mínum yrkingum hevði verið hóskandi at havt inni í tómu bringuni.
Í hvussu so er skal ongin sálmabók brettast inn millum mínar stívnaðu fingrar.
Bara tankin um at skula syngja vónleysa møsnið hjá kirkjuskøldunum á evsta degi er ræðuligur.
Eg vil møta Gudi, sum eg møtti medmenniskjanum.
Somu fet, ið ljóða í tráanini eftir rættvísi,
hoyrast gjøgnum alt skapanarverkið:

Gongustjørnurnar fylgja líka neyvum rásum
sum strandfaraskipini hjá landinum fylgja.
Einglar draga óteljandi morgunroðar gjøgnum æl av torusteinum.
Stjørnur slókna, liva eina tilveru í myrkum einsemi, men í
endaleysum gloprum vilstir dreymar frá okendum verum.
Spakuliga breiðir rúmið seg,
sveimandi oyðimerkur verða lagdar afturat okkara markleysa uttangarðshimmali,
og á onkrum poknutum grótteigi úti á vetrarbreytini
stendur hann, ið hentar hjørtur í skýmingini.
Spurningurin er ikki, um lív møguliga er at finna har úti, sum okkara radarar ikki røkka,
heldur, hvussu vit tulka boðini, sekskantaða froststjørnan festir á køksrútin.

Tú skilir við tínum viti, og tú skilir við tínum hjarta.
Djúpt niðri í loynivitskuni døgg frá tí allar fyrsta morgni.
Allastaðni geva stóru kosmisku lógirnar seg til kennar:
í tóma køliskapinum,
í jarnbeinagrindunum, sum marsjera gjøgnum vónloysið,
í atominum, ið hongur greipað á trænum, har nýggju ættirnar royna at næla,
har tú og eg
og vindurin og grasið møtast,
teska lógirnar síni boð.

Millum flóðina, ið gevur brotinum veingir,
fjøruna, ið turkar upp hjartað
og fær støv frá marrudreymum at seyra niður gjøgnum tómar æðrar,
har eru vit stødd.
Framvegis leiti eg eftir sporunum hjá pabba, sum hvurvu.
Ivin um, at Gud er til, segði hann, ger at eg ikki beini fyri mær sjálvum.
Orðini ljóðaðu ikki sannførandi.
Pabba ljóðaði ongantíð serliga sannførandi.
Mær tókti synd í honum,
gjørdist keddur av at hoyra hann tosa soleiðis.

Kortini,
so snýtti gamli meg.
Nakrar fáar mánaðir seinni doyði hann.

Kom Gud,
ver hampiligur henda morgun, eg ráðaleysur leiti eftir sporum, ið hvurvu.
Vís mær, at tú ert partur av tí stóra dráttinum,
í ætt við vindin og við telefonina,
við dreymar, ið sleipa sínar fínu røtur eftir jarðarskorpuni,
at tín andadráttur er í roykinum frá versksmiðjunum,
í pinkulítla anganum frá eini sólju,
at tað er tú, sum fær ljósið at seyra niður gjøgnum gylt leyv
og fær hvørja einastu grasnál at glitra í lýsingini.
Døm ikki ov hart, tá rættvísið viðhvørt reinsar buluna.
Minst til: fyri at gerast halgimenni, mást tú fyrst hava syndað.
Tey, ið vóru hentaði í skýmingini, ið áttu jarðarinnar merki á húðini og havið í æðrunum,
koma til tín í morgun.
Hjálp teimum upp úr kistunum,
les varisliga brøvini, tey hava inni í sínum tómu bringum.
Og meðan tey venja seg við nýggja ljósið,
sig okkurt við tey, ið fær eitt smíl fram í eygunum.

Men kanska krevji eg ov nógv.
Tað hevur heldur ongantíð staðið mær greitt, um longsulin hevur nakað mark.
Eg eri bara ein leingja av kosmiskum kjøti, sum tilvildarliga fekk sjón og mál.
Men uttan flóðina, ið gevur brotinum saltar veingir,
og fjøruna, ið turkar upp hjartað,
ber ikki til at liva.
Innast inni veit eg,
at Gud er radiatorurin í míni gleði,
at hann er pínan í eygunum hjá pabba
og eisini røddin á flogternuni, ið biður okkum spenna trygdarselan,
tí vi lenda í Føroyum um eina løtu.

Deyðin er ein fámæltur harri undir hatti.
Einastu kenningarnir hjá honum eru líkbilsførarin, prestur og kanska eisini gravarin.
Fámæltir spæla teir kort í einum lítlum skúri tætt við kapellið.
Kortini kenni eg meg tryggan tann dagin, hann fer inn í telefonboksina
og gevur boðini um at strika mítt navn.

朗読=ヨウアネス・ニルセン